In 2016 bracht “Antonio Apuzzu Strike!” het album “Songs of yesterday, today en tomorrow” uit. Uit de as van dit ensemble worden de “New Strikers” geboren, een akoestisch sextet met Antonio Apuzzo op altsax, tenorsax, bassax, klarinet en basklarinet, Valerio Apuzzo op trompet, cornet en flugelhorn, Sandro Lalla op contrabas, Michele Villetti op drums en duduk, Luca Bloise op marimba en percussie en Marta Colombo vocals, gongoma en percussie. Voordat Antonio de “New Strikers” oprichtte was hij lid van diverse gezelschappen waaronder het Sidma Orkest waarmee hij een nieuwe versie van “Epitaph” van Charles Mingus uitbracht. In 2005 was het de beurt aan het Hybrid HotX kamerensemble waarin twee voormalige leden van Gentle Giant (progrock groep actief tussen 1970 en 1980). De twee grote muzikale inspiratiebronnen van Antonio zijn ditzelfde Gentle Giant en Ornette Coleman. In 2016 zond Radio Tre Suite “Ornette is now!”uit, zijn hommage aan Ornette Coleman gemaakt met het Antonio Apuzzo Armolodoritmico Ensemble.

Alle nummers zijn geschreven door Antonio behalve “O veliere blu” van Sandro Lalla en “La valle delle grida” van Marta Colombo en Michele Villetti. Marta Colombo zingt en declameert teksten van Apuzzo, James Joyce, Dylan Thomas, Cesare Pavese en Jolanda Insana. Helaas zijn niet alle teksten vertaald in het Engels hetgeen wel een gemis is, niet iedereen is vertrouwd met het Italiaans. Afgezien van het Italiaans is ook het zangtalent van Marta niet van dien aard dat ik er echt van kan genieten. Het klinkt allemaal strijdbaar maar het gaat teveel ten koste van de interessante muziek die ik liever een meer prominente rol zag spelen. De voorgedragen teksten in het Italiaans zijn alleen interessant voor de Italianen zelf. Het album representeert een verhaal in de vorm van suites waarin heterodoxe liedjes, blues pastiches en vrije improvisatie samenkomen in de vorm van voorgedragen verzen.

“This is our music” was de titel van een album van het Ornette Coleman Quartet en dit is gewoon onze muziek, hier is onze “Insane music” aldus Apuzzo. Inderdaad crazy maar dan vooral door het vocale gedeelte die in mijn oren niet synchroon loopt met de fantasierijke muziek die nog het meest weg heeft van het werk van Mingus en niet die van Coleman. De titels zijn wel bijzonder fraai, wat te denken van “S’infossa il passo e traballa l’orizzonte” of “La Fanfare della lunga marcia”. Wat ook opvallend genoemd mag worden is de fraai vorm gegeven hoes van “Musiche Insane” het is het werk van Paul Whitehead ontwerper van enkele van de mooiste covers in de Engelse rock ( Genesis, Van der Graaf Generator, Lindisfarne etc.). Graag een volgende keer geen voorgedragen teksten meer maar een puur instrumentaal album.

Jan van Leersum.